[3] Wyglądam lepiej niż Lewandowski

- Dobrze cię widzieć.

Uśmiechała się lekko, stojąc w otwartych drzwiach własnego mieszkania, ubrana w legginsy i rozciągniętą koszulkę z napisem "Keep calm and love footballers". Włosy opadały jej miękko na ramiona, kontrastując z jasnym odcieniem bluzki.

- A ta koszulka to żeby mnie wkurzyć? - spytał, przechylając głowę na bok. Z roztargnieniem spojrzała w dół, próbując odczytać napis do góry nogami. Roześmiała się.

- Leżała na wierzchu - wyjaśniła. - Wejdziesz?

Pokiwał głową, przekraczając próg mieszkania Dominiki. Na ekranie włączonego telewizora dostrzegł mecz Bundesligi, Borussia grała z Bayernem.

- Wyglądam lepiej niż Lewandowski - mruknął, wieszając kurtkę na wieszak. Zaśmiała się, wspinając się na palce i całując go lekko w czubek nosa.

- Przecież o tym wiem, Zbyszek - odparła wesoło. - Chociaż... - zawahała się, opierając dłonie o jego klatkę piersiową. - Chociaż mogłabym się przekonać... z bliska - wymruczała. Bartman odepchnął ją delikatnie. Spojrzała na niego z zawodem.

- Wszystko w swoim czasie, Nika - obiecał, uśmiechając się do niej ciepło. Westchnęła cicho.

- Nie chcę w swoim czasie, chcę już - mruknęła. Czasami zachowywała się jak dziecko, ale chyba to go w niej najbardziej pociągało. Zaskakiwała go na każdym kroku.

- Ta koszulka to po co? - spytał ponownie. - Przyznaj się, chciałaś, żebym był zazdrosny.

Zaśmiała się, robiąc przed nim piruet. Ciemnobrązowe oczy skrzyły się dziecięcą radością. Chwycił ją wpół i przyciągnął do siebie, obejmując mocno. Jej śmiech dźwięczał mu w uszach, taki czysty, wesoły, jakby nieskalany żadnym smutkiem, przez całe życie.

- Chciałam zobaczyć twoją reakcję - wyjaśniła w końcu, wskazując na swoją koszulkę. Uśmiechnął się i pocałował ją delikatnie.

- Jesteś niesamowita, Nika - mruknął. Pokiwała wesoło głową.

- Przecież o tym wiem, Zbyszek - odparła radośnie, jak małe dziecko. Zawsze przypominała mu małe dziecko. - Przecież o tym wiem.

Wymknęła się z jego objęć i cofnęła o dwa kroki, patrząc na siatkarza z oczekiwaniem w ciemnobrązowych oczach.

- Wejdziesz? - spytała cicho. Pokiwał głową, idąc za nią do pokoju. Usiadł na kanapie, obserwując Dominikę. Stała w drzwiach, opierając się o framugę.

- Nie usiądziesz? - zapytał. Roześmiała się.

- Wszystko w swoim czasie, Zbyszek - odparła, przekrzywiając głowę i uśmiechając się złośliwie. Pokręcił głową z dezaprobatą, podnosząc się powoli. Chciał ją objąć, przycisnąć mocno do siebie i nigdy nie puścić.

- Ktoś do ciebie dzwoni - mruknęła Dominika, jakby lekko rozczarowana. Bartman wyjął telefon z kieszeni.

- Muszę odebrać - powiedział przepraszająco. Skinęła w milczeniu głową, wychodząc z pokoju. Nacisnął zieloną słuchawkę, mrużąc oczy.

- Kubiak, umierasz? Czy to może poczekać? - spytał.

- Nie, nie może poczekać - warknął siatkarz po drugiej stronie telefonu. - Martwię się o Julkę.

- Znowu?

- Zawsze, Zibi. Zawsze. Nie wiem, co się z nią dzieje. Nie mam pojęcia. Ale coś jest nie tak, czuję to.

- Panikujesz, Michał - mruknął Bartman. - Jak zwykle zresztą. Gdyby coś się działo, powiedziałaby ci, prawda? Zawsze ci mówiła, jeśli coś było nie tak.

Kubiak milczał. Dominika zajrzała do pokoju i posłała Zbyszkowi radosny, ciepły uśmiech, pokazując na migi, że zrobiła herbatę. Pokiwał głową.

- Zibi... - zaczął Misiek.

- Co jest?

Milczenie po drugiej stronie przeciągało się.

- Nie, nic. Wszystko okej. Idź do Dominiki, przecież wiem, że z nią jesteś. Trzymaj się.

Sygnał zakończonego połączenia. Niepokoił się, patrząc niewidzącymi oczami na trzymany w dłoni telefon.

- Kubiak? - spytała Dominika, pojawiając się w pokoju. - Coś się stało?

Powoli pokręcił głową. Podszedł do niej i objął ją mocno, całując w czubek głowy. Pachniała słodko, ulubionymi perfumami, i trochę herbatą malinową, którą przed chwilą przygotowała.

- Dobrze, że jesteś, Nika - mruknął. Wtuliła głowę w najbezpieczniejsze miejsce, między brodą i obojczykiem.

- Dobrze, że oboje jesteśmy - szepnęła.

- Wiesz już, gdzie spędzimy święta? - spytał niepewnie. W jakiś dziwny, pokrętny sposób bał się pytać, bał się jej odpowiedzi. Poruszył się niespokojnie w fotelu. Julka podniosła wzrok znad czytanej książki. W jej szarozielonych oczach błyszczało niewyjaśnione, niezrozumiałe dla Kubiaka zmęczenie.

- Michał, do świąt zostały jeszcze trzy tygodnie - jęknęła. - Mamy dużo czasu. A ja mam egzaminy.

Wróciła do patrzenia na drobne, czarne literki, ale nie mogła się na nich skupić. Czuła na plecach wzrok siatkarza.

- Kocham cię, Julia - przypomniał jej. Niechętnie odłożyła książkę i podniosła się z podłogi. Wstał, błyskawicznie znalazł się obok niej. - Kocham cię.

- Wiem o tym, Michał - mruknęła. Przejechał jej palcami po zarysie szczęki, kościach policzkowych, wargach. Przymknęła oczy. - Misiek...

- Kochasz mnie, prawda? Kochasz mnie jeszcze, Julka? - spytał cicho. Przygryzła wargi. Raniły ją te pytania, raniła ją niepewność w niebieskich oczach Kubiaka, jej Kruszyny, wysokiej, silnej Kruszyny. Pogłaskała go lekko po policzku.

- Przecież ja nie umiem bez ciebie żyć, Michał - odparła ciepło. Wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie. - Przecież, wiesz, że cię kocham.

- I to jest problem - mruknął Kubiak. - To jest problem, Julka, bo przede mną uciekasz, nie odbierasz telefonów i wmawiasz mi, że nie chcę założyć z tobą rodziny, a potem wracasz, jakby nigdy nic, mówisz, że mnie kochasz i udajesz, że wszystko jest w porządku. Nie jest, Julka. Niedługo są święta - zakończył z ledwie wyczuwalnym bólem w głosie, jakby perspektywa zbliżającego się Bożego Narodzenia wyjątkowo go raniła. Spojrzał jej prosto w oczy, poszarzałe tęczówki za mgłą łez.

- Przepraszam, Misiek - szepnęła. Oparła głowę o jego ramię, mocząc mu koszulkę łzami. - Ja cię naprawdę kocham. Naprawdę.

Płakała. Nienawidził, kiedy płakała. Chciał dać jej szczęście, tylko szczęście. Chciał ją chronić przed światem.

Ale świat wkradał się pomiędzy nich z każdej strony, atakował bólem, ostrymi słowami, niebezpieczeństwem. Świat chciał ich rozdzielić, jak każdego, kto zaznał chociaż odrobiny szczęścia. Świat był okrutny i kochał cierpienie. Kochał zadawać rany.

- Nie płacz, Julka - poprosił niepewnie. Pociągnęła nosem, podnosząc głowę i wyplątując się z jego objęć. - Będzie dobrze - obiecał, nie do końca wiedząc, co powiedzieć. - Przecież będzie dobrze, Julcia.

Uśmiechnęła się blado. Wytarła palcami łzy z policzków, patrząc Kubiakowi w oczy. Uwielbiała kolor jego tęczówek, raz niebieski jak letnie niebo, raz zielonkawy, zsynchronizowany z jej oczami. Nie lubiła go okłamywać. Nienawidziła bólu wymalowanego na jego twarzy, kiedy ona była jego powodem.

- Kiedyś będzie dobrze - szepnęła. Objął ją, ignorując jej protesty. Próbowała go odepchnąć, ale po chwili się poddała, zaciskając ręce wokół jego klatki piersiowej.

Chciała, żeby kiedyś było dobrze.

Śnieg za oknem sypał gęsto, jakby już chciał przygotować cały świat na zbliżające się Boże Narodzenie. Zimne płatki migotały jak brokat w świetle ulicznych latarni. Przypominał mu konfetti, rozrzucane przez małe, radosne dziewczynki.

Kubiak chciał być kiedyś ojcem takich małych, radosnych dziewczynek, rzucających konfetti i śmiejących się głośno.

- Misiek, przestań się tym wszystkim dręczyć - rzucił błagalnie Bartman. Kubiak odwrócił się od okna i spojrzał na przyjaciela. Zbyszek bawił się trzymanym w dłoniach telefonem komórkowym, co jakiś czas zerkając niecierpliwie na ekran.

- Próbuję - syknął Kubiak. - Ale nie widziałeś jej, Zibi. Julka coś przede mną ukrywa, tego jestem pewien. Nie wiem, co. Ale coś się dzieje. Na pewno coś się dzieje.

- Powiedziała ci, że coś się dzieje? - spytał Bartman. Jego przyjaciel po chwili wahania potrząsnął głową, krążąc po pokoju. - No właśnie. Czyli wszystko w porządku. Pomyśl racjonalnie, Misiek, co mogło się niby stać?

Wzruszył ramionami, przystając przy oknie. Płatki śniegu wirowały, jak elfy w leśnym tańcu.

- Martwię się o nią - mruknął, nie patrząc na towarzysza. - Kocham ją, Zbyszek. Bardziej niż siatkówkę, a wiesz, ile dla mnie znaczy sport.

- Byłbyś w stanie dla niej skończyć karierę? - spytał cicho Bartman. Kubiak zacisnął wargi, patrząc na pobielony śniegiem świat za oknem.

- Zrobiłbym dla niej wszystko - odparł po chwili. - Wszystko, Zibi.

- Powinieneś z nią pogadać - odezwał się w końcu Zbyszek. - Powiedzieć jej to wszystko, co mi powtarzasz od powrotu z Japonii.

Kubiak prychnął cicho, odwracając się do przyjaciela.

- Myślisz, że nie próbowałem? Powtarza mi, że nic się nie dzieje, wszyscy mi to powtarzacie, ale przecież ja nie jestem ślepy, do cholery! Przepraszała mnie ostatnio, a przecież znasz Julkę, ciężko ją zmusić do jakichkolwiek przeprosin. Coś jest nie tak. Wiem to, Zibi. Ja to po prostu czuję.

Bartman westchnął cicho.

- I jak ja mam ci pomóc, co, Misiek? Co ja mam ci niby powiedzieć? - spytał bezradnie. Kubiak wzruszył ramionami.

- Wystarczy, że próbujesz, Zbyszek - mruknął. - Ja sobie muszę z tym dać radę sam. Ja i Julka. Jakoś to rozwiążemy.

Chciał w to wierzyć, chciał wierzyć, że nic się nie działo, że wszystko było w porządku. Że wszystko tak zostanie, dobrze, stabilnie, że będą razem szczęśliwi.

Tylko dłonie mu lekko drżały.

Ciszę przerwał dźwięk refrenu ulubionej piosenki Kubiaka, dochodzący z kieszeni jego spodni.

- Odbierz - mruknął Bartman, podnosząc się z kanapy. Zostawił przyjaciela samego w pokoju.

- Słucham?

- Michał, to... to ja.

Serce mu zadrżało na dźwięk jej głosu, brzmiała, jakby płakała od kilku godzin.

- Julka... coś się stało? - spytał. Milczała przez moment.

- Nic się nie stało, Michał - powiedziała w końcu, zaskakująco pewnie i spokojnie. - Chciałam... chciałam cię przeprosić. Jeszcze raz. Za wszystko. - Zrobiła pauzę, by nabrać powietrza do płuc. - Kocham cię, Misiek.

- Ja ciebie też kocham, Julka.

Nie przeszkadzało im to milczenie. Słuchali nawzajem swoich spłyconych lekko oddechów, z przymkniętymi powiekami, czując na skórze wspomnienie dotyku, na wargach wspomnienie ust.

- Będziesz wspaniałym ojcem, Michał. Ojcem i mężem.

- A ty matką i żoną, Julka.

- Chciałabym - szepnęła. - Chciałabym, z tobą.

Uśmiechnął się delikatnie. Bartman zajrzał do pokoju, pomachał mu niecierpliwie.

- Skarbie, muszę kończyć - powiedział ze smutkiem.

- Wpadnę do ciebie jutro - obiecała.

- Będę czekał. Kocham cię, Julka.

Rozłączyła się pierwsza, często to robiła. Przez moment wpatrywał się jeszcze w ekran swojego telefonu, zdjęcie roześmianej Julki na tapecie.

- Misiek, wszystko w porządku? - spytał Bartman, pojawiając się w pomieszczeniu. Kubiak pokiwał głową po chwili wahania.

- Taak, wszystko... wszystko w porządku.

Potrzebował tej wiary.

~*~
Do osiemnastki bliżej niż dalej, do sezonu reprezentacyjnego nadal daleko i w ogóle ech ech.
Dostałam książkę o Hobbicie, filmie znaczy. Ładna. Jest Kili, jest impreza.
No i ten.